‘Hoe willen we met elkaar samenleven?’
Wat maakt de bacheloropleiding Humanistiek zo uniek?
Het bijzondere aan de studie is dat die bestaat uit een combinatie van geesteswetenschappelijke en sociaalwetenschappelijke vakken. Daarnaast is er de leerlijn Normatieve professionalisering, waarin studenten academische beroepsvorming meekrijgen. Daarin ligt de nadruk erop hoe jij in de wereld staat en hoe je met groepen samenwerkt. Die leerlijn is een unieke toevoeging aan de interdisciplinaire aanpak en brengt verdieping aan de studie omdat je ook leert over je eigen levensoriëntatie.
In de studie focussen we verder op twee thema’s: zingeving en de humanisering van de samenleving. Onze samenleving verandert steeds, is complex en pluriform. Eenduidige kaders voor zingeving ontbreken. Dat maakt zingevingsvragen dringend. Humanisering gaat erover hoe we met elkaar willen samenleven. Ook die vraag is urgent, want onze samenleving tekent zich door conflicten zoals polarisering, oorlog of ecologische crisis.
Wat doen de bachelorstudenten na hun afstuderen?
De meesten gaan door met een masteropleiding, of aan onze eigen universiteit of ergens anders. Studenten die zich graag verder willen specialiseren in het werkveld geestelijke verzorging kiezen meestal voor onze driejarige master Humanistiek. Anderen kiezen voor een van onze andere twee masters, Burgerschap en Kwaliteit van Samenleven of Zorgethiek en Beleid. Na het afronden van de bachelor Humanistiek kun je ook doorgaan met een andere master, als je de juiste combinatie van keuzevakken kiest.
Wat voor onderzoek doe jij zelf?
Mijn onderzoek richt zich op zingevingsvragen in huidige samenleving. Ik heb veel onderzoek gedaan naar rouw en verlies. Ik keek hoe mensen met de dood omgaan door seculiere rituelen te bestuderen. Denk bijvoorbeeld aan uitvaarten die niet gebonden zijn aan een bepaalde levensbeschouwing, of collectieve herdenkingen na een ramp.
Een deel van mijn huidige onderzoek is vrij theoretisch, een ander deel is weer heel praktisch. Zo heb ik onlangs een artikel gepubliceerd over de manieren waarop psychiaters en psychotherapeuten omgaan met het overlijden van hun patiënten aan eetstoornissen. Het onderzoek maakt de dilemma’s zichtbaar, waarmee zij bij de dood van een patiënt mee te maken hebben. Vervolgens doe ik aanbevelingen voor een manier van omgang te vinden die voor de psychiaters en psychotherapeuten hanteerbaar en helder is.