‘Met beide benen op de grond’

Erwin, student Humanistiek

‘Ik ben gaan studeren uit behoefte aan verdieping. Aan de Universiteit voor Humanistiek heb ik de diepgang en de praktische vertaalslag gevonden die ik hoopte te vinden. Dankzij de bachelor Humanistiek heb ik meer oog gekregen voor de menselijke ervaring. De studie heeft me de handvatten gegeven om dichter bij de kern van iemands ervaring te komen. Dit merk ik bij mijn werk in de zorg, maar ook bij de bezinningsbijeenkomsten in de gevangenis, waar ik vrijwilligerswerk doe. 

Hetzelfde geldt voor de band met andere studenten. We hebben veel van elkaar geleerd. Allemaal zijn we hier gekomen met dezelfde soort vragen over hoe het leven in elkaar zit en wat het leven waardevol maakt. Het is een gezamenlijke zoektocht.’

Veelzijdig onderzoek

‘Inhoudelijk interessant vond ik dat we al in de bachelor zulk veelzijdig onderzoek gingen doen. In het begin leer je over wat wetenschap is en wat onderzoek doen inhoudt, vervolgens zet je meteen in het eerste jaar die kennis om in de praktijk met een kleinschalig eigen onderzoek. In het derde jaar doe je met het onderzoek voor de scriptie eigenlijk hetzelfde, alleen op een grotere schaal. 

Ik vond het erg fijn dat we met het praktische onderzoekstraject gelijk in het eerste jaar zijn begonnen. Gedurende de studie leer je veel verschillende onderzoeksmethodes en vaardigheden, zodat je de bachelor afsluit met een brede bagage. Dat geeft je een goede basis voor later. 

Het meest waardevolle vak voor mij was Humanisering en de publieke sector. We deden in groepsverband onderzoek naar de betekenis van eigen regie bij Amerpoort, een zorginstelling voor mensen met een licht verstandelijke beperking. We hebben de betekenis van eigen regie onderzocht met een combinatie van literatuuronderzoek en gesprekken met de mensen zelf, maar ook met hun begeleiders en familie. Zo zijn we tot een betekenisvolle definitie gekomen en hebben we vervolgens aanbevelingen kunnen doen.’

Dicht bij de realiteit

‘Als humanisticus ben je altijd dicht bij de realiteit. Met de academische én persoonlijke vorming sta je met beide benen op de grond. Samen met anderen kun je op zoek gaan naar de betekenis van wat er zich in de wereld of in jezelf voordoet. 

Voor mijn bachelorscriptie heb ik geestelijk verzorgers in de verpleeghuiszorg geïnterviewd. Mijn onderzoek ging over het begrip ‘de kleine goedheid’ van de Franse filosoof Emmanuel Levinas. Daarmee bedoelt hij een klein gebaar of een handeling die je voor de ander doet vanuit een innerlijke goedheid, zonder vooropgezet plan of doel en zonder iets terug te verwachten. Ik heb de geestelijk verzorgers gevraagd hoe ze die kleine goedheid terugzien in hun werk en organisatie. 

Na mijn studie wil ik als geestelijk verzorger aan de slag, misschien wel in de gevangenis. Die bezinningsbijeenkomsten die ik als vrijwilliger in de gevangenis nu help organiseren vind ik erg betekenisvol. De gesprekken gaan over menselijke thema’s als vriendschap en moed. De bijeenkomsten geven gevangenen de kans om afstand te nemen van het feit dat ze in de gevangenis zitten en geregeerd worden door een nauw bepaalde structuur.  Het is een heel bijzondere ervaring om hen ruimte te kunnen bieden om te zijn wie ze zijn, als mens.’ 

Erwin studeert Humanistiek